„Światowa Niedziela Misyjna stanowi dla wiernych różnych kontynentów szczególną okazję, aby poprzez modlitwę i konkretne gesty solidarności wspierać młode Kościoły w krajach misyjnych”, napisał na wstępie swojego przesłania na Światową Niedzielę Misyjną 2014 papież Franciszek.
Ojciec Święty podkreślił pilną potrzebę misji ad gentes z udziałem wszystkich członków Kościoła, którzy zostali powołani do głoszenia Chrystusa. Orędzie papieskie koncentruje się na radości płynącej z niesienia Radosnej Nowiny o Jezusie Chrystusie. „W tym dniu”, pisze Franciszek, „łaska i radość stoją w centrum uroczystości. Łaska, ponieważ Duch Święty, którego zesłał Ojciec, wszystkich, otwartych na jego działanie obdarza mądrością i mocą. Radość, ponieważ Jezus Chrystus, Syn Ojca, posłany, aby ewangelizować świat wspiera i towarzyszy naszym misyjnym działaniom”. Nawiązując do treści Ewangelii św. Łukasza (por, 10, 21 0 23) Ojciec Święty mówi o radości pierwszych uczniów Chrystusa, posłanych przez swojego boskiego Nauczyciela do miast i miejscowości z misją głoszenia Królestwa Bożego. „Radość to dominujące uczucie tego pierwszego, niepowtarzalnego doświadczenia misyjnego”, zauważa papież. Jednak, pisze dalej, Jezus przestrzega: „nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, ze wasze imiona zapisane są w niebie”.
„Uczniowie byli pełni radości, zachwyceni możliwością wypędzania demonów. Jednak Jezus przestrzegł ich, aby nie cieszyli się z otrzymanej władzy, lecz bardziej z miłości, jaką otrzymali”. W rzeczywistości, pisze Franciszek, uczniowie doświadczyli Bożej miłości. Otrzymali łaskę przekazywania jej. To doświadczenie zrodziło w ich sercach pełną radości postawę wdzięczności wobec Boga.
Odnosząc się do Ewangelii św. Łukasza Ojciec Święty zauważa, iż Apostoł ukazał radość w perspektywie wspólnoty trynitarnej: „Jezus rozradował się w Duchu Świętym i skierował się ku Ojcu w słowach uwielbienia. Ten moment wewnętrznej radości, pisze papież, wypłynął z głębokiej miłości Syna do Ojca, Pana Nieba i Ziemi, który „zakrył te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawił prostaczkom” (por Łk. 10,21).
Prostaczkowie, kontynuuje Franciszek, to pokorni, prości, ubodzy i wykluczeni, pozbawieni głosu i uciskani. Ich Jezus nazwał „błogosławieni”. To Maryja, Józef, rybacy z Galilei i ludzie słuchający nauczania Jezusa. „Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie” (Łk 10,21). Jezus rozradował się w Duchu Świętym, że spełnia się boży plan zbawienia. Ojciec Święty idzie dalej śladami Ewangelii, mówiącej o radości z wypełniania się planów Bożej miłości wobec świata.
„Wielbi dusza moja Pana, i raduje się mój duch w Bogu, Zbawcy moim”(Łk, 1, 46-47). Ewangelista Łukasz uwiecznił słowa Maryi, która nosząc w swoim łonie Zbawiciela świata wielbi Boga za rzeczy, której je uczynił. Franciszek podkreśla, iż Maryja idzie z Radosną Nowiną do Elżbiety, niosąc w swoim łonie Ewangelizatora. Elżbieta natomiast, napełniona Duchem Świętym z radością wypowiada słowa uwielbienia Boga. Jezus widząc radość uczniów z owocnie wypełnionej misji, sam rozradował się w Duchu Świętym i w modlitwie zwrócił się do Ojca. W obydwu przypadkach, pisze Franciszek, chodzi o radość z dokonanego aktu Zbawienia. Miłość, jaką Ojciec umiłował Syna staje się naszym udziałem na mocy działania Ducha Świętego, dzięki czemu mamy udział w życiu Trójcy.
„Ojciec jest źródłem radości. Syn jest jej Objawieniem. Duch Święty napełnia nas nią”.
Pisząc dalej o radości płynącej z pełnienia misji Chrystusa Ojciec Święty cytuje Ewangelistę Mateusza i słowa Jezusa mówiące o źródle radości prawdziwej i nieprzemijającej: „Zaraz po modlitwie uwielbienia skierowanej do Ojca Jezus zaprasza nas, jak pisze Ewangelista Mateusz: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych, Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”. (Mt 11, 28-30)
„Radość Ewangelii napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji. Z Jezusem Chrystusem radość zawsze rodzi się i odradza.” (Ewangelii gaudium, 1)
„Nie pozwólmy się odciąć od tego strumienia radości”, apeluje papież, wskazując na niebezpieczeństwa współczesnego świata, jakimi są „wieloraka i przygniatającą oferta konsumpcji i smutek rodzący się w przyzwyczajonym do wygody i chciwym sercu, towarzyszący chorobliwemu poszukiwaniu powierzchownych przyjemności oraz wyizolowanemu sumieniu.”(por. Evangelii gaudium, 2) Dlatego, pisze Franciszek, ludzkość odczuwa wielkie pragnienie powrotu do źródeł radości płynącej ze zbawczej misji Chrystusa. Nawiązując do powołania pierwszych uczniów, którzy z zapałem i gorliwością nieśli Radosną Nowinę o Zbawieniu Franciszek wskazuje zadania biskupów Kościołów miejscowych, którzy jako pierwsi ponoszą odpowiedzialność za dzieło głoszenia.
Wszyscy uczniowie Chrystusa zostali powołani, aby pomnażać radość płynącą z przekazywania Ewangelii. Biskupi jako pierwsi odpowiedzialni za głoszenie, mają za zadanie umacniać jedność swoich Kościołów w dziele pracy na rzecz misji. Należy pamiętać, kontynuuje papież, iż radość z głoszenia Jezusa Chrystusa wyraża się poprzez troskę o misję głoszenie na krańcach świata, ale także poprzez nieustanne wychodzenie na peryferia własnego terytorium, gdzie czeka wielu ubogich.
Mówiąc o braku powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego w wielu regionach świata Ojciec Święty wskazuje na przyczynę tego stanu rzeczy, a są nimi brak apostolskiego zapału i entuzjazmu. Tam, gdzie żywe są: radość, zapał i pragnienie niesienia innym Chrystusa, tam wzrastają prawdziwe powołania, konkluduje. Franciszek zachęcił wspólnoty parafialne, stowarzyszenia i grupy do pielęgnowania intensywnego życia braterskiego, czerpiącego z miłości Jezusa i z potrzeby pochylania się nad najbardziej cierpiącymi i potrzebującymi. Wskazał na konieczność wspierania udziału osób świeckich w dziele misji Kościoła, podkreślając, iż rosnąca świadomość niepowtarzalnej roli laikatu w misji głoszenia domaga się odpowiedniej formacji osób świeckich.
„Radosnego dawcę Bóg miłuje” (2Kor 9,7). - „Światowa Niedziela Misyjna jest dniem, w którym na nowo ożywiamy pragnienie i moralny obowiązek radosnego uczestnictwa w misji ad gentes, również poprzez osobistą ofiarę i wkład materialny, które są także narzędziami ewangelizacji w duchu radości, napisał Franciszek. Na zakończenie Ojciec Święty wezwał do zanurzenia się w radości Ewangelii, która jest źródłem misji i do powrotu do owej „pierwszej miłości”, jaką Jezus Chrystus napełnił serca swoich uczniów, aby z entuzjazmem i radością, a nie nostalgią świadczyli o Nim. „Uczeń Chrystusa trwa w radości, gdy jest blisko z Panem, gdy wypełnia jego wolę, i gdy dzieli się wiarą, nadzieją i miłością Ewangelii”.
Opr. Urszula Siniarska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz