Trzeci dzien Triduum....

Według papieża Piusa XI, Klaret był nowoczesnym apostołem słowa drukowanego. Również w tym nie ma nic nadzwyczajnego. Kiedy zakładał w Barcelonie wydawnictwo (1848), w liczącym zaledwie 180 tys. mieszkańców Madrycie istniały cztery towarzystwa literackie, sto drukarni i ponad 50 czasopism, w tym przynajmniej 30 dzienników. Wielkość Klareta polega nie na nowości jego inwencji, ale na nowatorskim wykorzystaniu do ewangelizacji środków już istniejących. Camino recto będące pierwszym na świecie katechizmem ilustrowanym jest tego najlepszym przykładem: Klaret nie wymyślił książek z ilustracjami, ale posiadając zdolności plastyczne wpadł na genialny pomysł ubogacenia swego katechizmu własnymi rycinami. Jakie dziecko chciałoby dzisiaj uczyć się z katechizmu bez obrazków?

Klaret nie był odkrywcą szukającym rozgłosu, ani wynalazcą wykorzystującym posiadane zdolności do budowania własnej kariery. Zakładane przez niego liczne stowarzyszenia, w których odważnie wyznaczał świeckim bardzo odpowiedzialne funkcje apostolskie w Kościele, były odważną i nowatorską ale wyłącznie odpowiedzią na zastaną sytuację społeczno-religijną. Jedno z nich, Religiosas en sus Casas, Hijas del Inmaculado Corazón de María, założone w 1847 r., dzisiaj wchodzące w skład klaretyńskiego instytutu świeckiego „Filiación Cordimariana”, to organizacja dziewic konsekrowanych, instytucja z wielkim trudem przywracana do życia w Kościele dopiero w naszych czasach. Natomiast powstałe w tym samym roku Hermandad del Santísimo e Inmaculado Corazón de María stowarzyszenie rozwiązane przez biskupa Tarragony m.in. z powodu działających w nim diakonis było być może pierwszym w Kościele instytutem świeckim. Jak wiadomo istnienie tej formy życia konsekrowanego Pius XII zaaprobował dopiero w roku 1947, dokładnie sto lat później. Promowanie i przygotowywanie świeckich ewangelizatorów, ten tak charakterystyczny rys duchowości Antoniego Klareta, nie pozostaje bez silnego związku z sytuacją Kościoła jego czasów, pozbawionego religijnej posługi zakazanych prawem zakonów i innych form życia wspólnotowego duchownych, oraz możliwości wyświęcania nowych kapłanów.